De spruitjes zijn dan wel op, een enkeling kwam er gister nog naar vragen, de boerenkool doet nog een week of 2 mee. Gert had de kisten deze keer links van de kraam neergezet. Eigenlijk had ik de boel vervolgens een beetje achteloos trapsgewijs gearrangeerd. Door een vaste klant geattendeerd - ‘de boerenkool straalt je tegemoet’ - keek ik er beter naar en zag ik de stronken shinen in de zon. Het leek wel een skipiste. Daar moest ik een foto van maken. Een passerende klant vroeg of ik er niet ook op wilde. ‘Ik sta er altijd al op’ zei ik, maar ging er toch voor staan. De wind was fris en ik liet mijn muts de hele dag op, waarover iemand zei ‘je hebt een spruitjes-muts’. Op de foto heb ik er nog een “boerenkoolmuts" overheen, het lijkt wel een kolbak. Zo’n ceremonieel militair hoofddeksel.
Ondanks het voor de tijd van het jaar zachte weer, ging de boerenkool gister als een malle. Ik verkocht de lading op twee stronken na. Aan het begin van het seizoen zijn de stronken die Gert meeneemt, zo groot als een paraplu.
Het gros gaat dan als los blad mee van de kraam naar de klant. Ik pluk het blad op de markt voor de klanten, dat scheelt Gert werk. In de loop van het seizoen plukt hij op het land blad van de stronk voor andere afzetkanalen, die de boerenkool als losse bladeren willen verkopen. ‘Daar hou je bijna geen wicht aan over’. Aan het eind van het seizoen blijven daar wel mooie compacte stronkjes van over.
Perfect voor de verkoop op de markt en voor de verwerking van een tweepersoons stampotje. Dat is toch wat de meeste mensen met boerenkool doen. Bladeren door de slow-juicer is wel weer passé. Zelf heb ik überhaupt nog geen stampot gegeten dit jaar en tot een week geleden had ik ook nog geen boerenkool gegeten. Het andere uiterste van Gerda, die verslaafd is aan boerenkool, maar er niet per se stampot mee maakt.
 |
| Foto: RO |
