Toen ik aan de blaadjes rook, voor ik ze ging wassen, moest ik zowat huilen. Na een hele dag thuis binnen, was ik half november door de schemer naar het staartje van de boerenmarkt gefietst. Er lag nog een rood kooltje van Van Herk in mijn koelkast. En in de vriezer een restantje stoof, meer saus dan vlees, nog over van de hutspot op Leidens ontzet.
Daar moesten puree en worstjes bij. Een ontvangst bij de groentekraam met 'hee daar heb je de chef-kok' door de marktman met de mooie ogen. De verkoper die me hielp en weer bevriend is met een collega van het Varken, vroeg of ik tamarinde ken en vertelde enthousiast dat hij van het vruchtvlees siroop gemaakt heeft. Ik ken tamarindelimonade van vakanties vroeger op Curaçao, waar een deel van mijn familie vandaan komt. Goed om te weten dat het ook biologisch verkrijgbaar is. Laatst heb ik nog met tamarinde uit de toko in het Varken gekookt. Een gerechtje van krokante aardappels uit de oven met (ingelegde) citroen, gedroogde limoen en geelwortel. Een collega uit het Varken noemt veldsla "lachsla" omdat ze in de jaren '90 gelezen heeft dat het een stof bevat die ook in antidepressiva zit. Ik heb hier zelf helaas niks over kunnen vinden.
Op de markt nam ik het laatste restje kruimige Connect-aardappels, een wortelpeterselie en een pastinaak. Oh aardperen, oh paarse boerenkool, jullie neem ik een andere keer mee, als ik tijd heb om jullie te verwerken. De veldsla, die glom van versheid, kon ik niet weerstaan. Ik besloot dat die goed paste bij het aanstaande maal voor twee.
Tijdens het koken, rakel ik de herinneringen op, die de geur van veldsla met zich meebrengen. Het op de knietjes tussen het gewas door kruipen en net onder de grond met de juiste snede een aantal rozetjes doorsnijden. Mijn hand zo vol mogelijk met blaadjes pakken en dan netjes in het kistje leggen. Voorzichtig aandrukken, er moet een kilo in een kistje. De weeë geur die van de blaadjes komt, waarin familielid valeriaan duidelijk te herkennen is. De bus van de tuinder bepakt met studenten om op de juiste plekken in of net buiten de polder emmers valeriaan te plukken om compostpreparaat van te maken. De schuur die na het persen van de bloemschermen, gevuld raakt met de bedwelmende geur ervan.
Veldsla heeft niet meer nodig dan bijvoorbeeld een mosterdhoningdressing en eventueel een walnootje met een mooi stukje zachte kaas. Als salade gaf het een fijne frisheid bij het über comfortabele van onze puree met volle melk en boter en rodekool gegaard met appel, kaneelstokje, hele kruidnagel, jeneverbessen, pimentkorrels, zwarte peperkorrels, suiker en rode wijn. Daarbij de rijke smaak van een lang gesudderde stoof à la Bee. Die laatste twee aten we tevens op eerste kerstdag alleen dan met knolselderaardappelpuree. Zonder veldsla.
Een varkensworstje en een rundersaucijs van de slager op de markt maakten het markt-maal af. Het ongebakken lichtroze vlees bleek varken te zijn, wat mijn tafelgenoot, wie ik het vlees liet bakken, direct zag. Ik had geen notie. Op de markt werd het als 'verse worst' verkocht. Deze groentekok koos gewoon twee verschillende om te proeven en te delen.
Bovenal kondigt veldsla het naderen van de winter aan. Het is naast winterpostelein het enige beschikbare saladegroen van eigen bodem. In de kas van Warmonderhof heb ik het veel gesneden. Daar was deze akker ruim 2 jaar het uitzicht vanuit ons keukenraam. De foto is 29 december 2010 gemaakt. Precies 6 jaar later, sla ik mijn concept-blog over veldsla weer open, nadat ik vanmiddag even op mijn Zeeheldentuintje was. In het najaar van 2015 zaaide ik er veldsla. Het groeide traag de winter door.
Afgelopen voorjaar verzuimde ik te oogsten en schoten de plantjes mei 2016 in bloei en vervolgens in het zaad. Ik raapte het bij elkaar voor volgend seizoen, maar een deel bleef achter en is onlangs weer ontkiemd. Vruchtbaar zaad.
Begin van het nieuwe jaar kan ik veldsla uit eigen tuin snijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten