Groene en paarse spruiten op de (vrije) markt.

Foto: Renée Rooijmans

Alweer een maand geleden, woensdag 7 november, was het dankdag voor gewas en arbeid. Gert vertelde vorig jaar dat rond die datum de vraag naar spruiten meestal keldert. Wat hier vaak op volgt is een tekort en een stijging van de vraagprijs. Nederlandse spruiten gaan onder andere naar Spanje en zelfs naar Amerika.

Foto: Linda Hendriks

Foto: Paul van den Hooven

Half oktober pronkte ik met de eerste groene stammen op de markt. 

Dit seizoen waren de spruiten door de warme en hete zomer die maar aanbleef, een paar weken later oogstrijp. Daarbij is de opbrengst bij veel telers veel minder  (soms wel de helft) dan ‘normaal’, maar is de prijs juist lager. Doordat het een moeilijk spruitenjaar is, is de A klasse in de handel verdeeld in onderklasses. Hierdoor kan een spruit die anders als klasse B zou worden gesorteerd, toch nog als een klasse A worden verkocht. Meestal betekent schaarsheid van een product een hogere prijs, maar de kwaliteit van de spruiten valt ook tegen. Gert denkt dat de prijs lager uitvalt omdat de verwerkers meer tijd en kilo’s nodig hebben om een schoon en verkoopbaar product over te houden.

Een groot en onbeheersbaar probleem dit seizoen was trips. Een heel klein beestje dat langs de blaadjes van de spruitjes schraapt. Als een spruitje groter wordt, groeit de schade mee. De vroege spruiten hebben het meeste vraat opgelopen en de late spruiten zijn bijna niet aangetast. Dat late ras is het lekkerst volgens Gert en meestal zijn plaaginsecten het met onze smaak eens, maar in dit geval gaat dan niet op. Ook de paarse spruiten hebben nagenoeg geen schade. Ik vroeg Gert of hij niet tegen trips kan spuiten, maar die beestjes schijn je niet zo makkelijk klein te krijgen. 

Zelf heb ik dit voorjaar op onze tuin twee pogingen gedaan om spruitjes op te kweken, maar kiemden er maar drie van de misschien wel 100 zaden. De planten die daaruit groeiden, staan nu fier op de tuin tussen de 10 rode kolen die ik van Gert kreeg. Kolen nemen vrij veel plek in en die is op onze tuin beperkt. 

Toen Gert eind september bij ons op de tuin was, zei hij dat ik minder schade van plaaginsecten in de spruitjes heb dan hij. Mogelijk is dat te danken aan de diversiteit in ons kolenvak. Na een aanval van koolvlieg op de broccoli, bloemkool en palmkool in het voorjaar, hebben we na advies van ons bestuurslid, zij weet veel over ecologisch tuinieren en combinatieteelten, als de wiedeweer dille en Afrikaantjes gezaaid. Deze planten trekken nuttige insecten aan en stoten schadelijke insecten af. Ze geven zowel boven- als ondergronds geur af waar insecten op reageren. Dit is kennis die ik op Warmonderhof niet heb opgedaan. 

Foto: Renée Rooijmans

In april vertelde Gert dat hij 1200 paarse spruiten zou zetten. Er zijn in Nederland maar twee telers die een licentie hebben om het paarse spruiten ras Coraletta, ontwikkeld door Syngenta, te telen en verkopen. De verkrijgbaarheid ervan loopt via vaste afspraken met twee ketenorganisaties/groothandels en resulteert bijvoorbeeld in een vrolijke en excellente spruitenmix in de schappen van AH voor de feestdagen. 

Om de teelt van deze paarse spruiten te kunnen doen, moest Gert eerst een goed woordje doen, waarna de twee betreffende telers en het zaadbedrijf zouden stemmen. Eén teler en het zaadbedrijf waren voor, waarna Gert groen licht had om plantgoed te bestellen. Er is weleens eerder geprobeerd om paarse spruitjes op de markt te brengen, maar die waren niet te eten. De smaak van Coraletta is een beetje nootachtig en wat zoeter dan de groene spruit. De paarse kleur verdwijnt bij koken, maar blijft bij stomen, roosteren en roerbakken.

Foto: Jeroen van Wisse

De paarse spruit laat vanaf half november goed los van de stam en is tot in februari beschikbaar. Op de markt zijn we 27 oktober begonnen met de verkoop van de prachtige stammen. 

Foto: Renée Rooijmans

Foto: Jeroen van Wisse

Vorige week zaterdag verkocht ik ze voor de zesde week op rij. Mensen weten niet wat ze zien en reageren er erg enthousiast op. Deze week heeft Gert 10 kilo losse spruitjes exclusief met de hand geplukt voor op de markt. Dit scheelde apart sorteerwerk, wat met machinale pluk gepaard gaat. De groene en paarse stammen zouden dan apart gehouden moeten worden voor de sorteerband. Helaas werd de Oogstmarkt vandaag voor het eerst sinds het bestaan van bijna 10 jaar gecanceld. De wind was te krachtig en de haringen, waarmee de kramen geankerd moesten worden, vlogen in het rond. De paarse spruiten verkocht Gert desondanks binnen no time via zijn andere lokale afzetkanalen. 

Foto: Renée Rooijmans

Foto: Renée Rooijmans

Markt als podium

Foto: Renée Rooijmans

Foto: Jeroen van Wisse

Kiekeboe 🐄 Mijn kraam als podium met hoofdrolspelers, passanten en figuranten. Wie wie is hangt af van perspectief. Gister legden de stadsantropoloog Renée en de stadsbakkert Jeroen Bakt schoonheid en sfeer vast. Ze schepten een kader. En ik herinnerde me een foto uit het archief (2016) van Rotterdamse Oogst waarin alles samenkomt. Ik ben de spin in het web, staand tussen de levende en eetbare decor- & pronkstukken. Het doek valt als ze verkocht zijn, maar het plot wordt elkeweek weer vervolgd. Het telkens weer optekenen van de verhalen gaat vanzelf. Gister had ik wat groente verkocht aan twee vrouwen. Er liep een man voorbij, die vroeg hoeveel de boerenkool kost, die aan mijn kraam hing. €2,50 per stronk. Hij liep door. De vrouwen zeiden iets tegen elkaar in het Marokkaans en lachten erbij. Ik vroeg of ze nou grappen aan het maken waren over boerenkool. ‘Mijn schoonmoeder zei dat ze het niet duur vindt voor zo veel boerenkool, maar dat ze toch geen koe hebben om het allemaal op te eten.’ #etenverbindt 

Foto: Gerda Zijlstra

Gouden marktmomenten

Gouden marktmomenten vast gelegd door oppermarktwijf Gerda Zijlstra. Sinds een tijdje verkoop ik op de kleine weekmarkt ook appels, peren en sap van De Buitenhof uit Rhoon. Zelf staan ze met hun waar op de XL en de XXL Oogstmarkt. Op mijn kraam vormt het met de groentes van Gert van Herk en de eitjes van De Vossenburg een mooi scala aan producten uit het Buytenland van Rhoon. De groentes van Gert hebben zich al lang bewezen. Mensen waarderen de versheid, smaak en de kwaliteit. Inmiddels komen er ook klanten terug voor de eitjes van AdJan en Branka Vos, omdat ze ze zo lekker vinden en worden lege eierdozen weer ingeleverd voor hergebruik. Deze oudere dame kocht twee kleine flesjes appelsap en vertelde dat ze ze mee wilde nemen in de bus tijdens een georganiseerd dagtochtje naar Leiden, mijn geboortestad. Praktisch en handzaam voor onderweg vond ze. 

Sommige klanten zoeken graag zelf hun waar uit. Als ik dan de weegschaal kan voorhouden, maakt dat net het verschil. Elke week weer wordt de markt gemaakt door de momenten met (vaste) klanten, het bijpraten met Gert, het contact met de andere markters en de marktmeester, de merkbare band met Gerda, maar ook door vrienden die voorbij komen. 
Het wordt me steeds duidelijker wat we hebben opgebouwd in die jaren. Ik ben dankbaar om de vruchten daarvan te mogen plukken. #marktfamilie

Vergelijkend bataten-onderzoek

Bataten-schat-graven. 
“Moet ik een schep pakken?” 
“Nee, dat doe ik met mijn handen.” 
Vergelijkend warenonderzoek.
Zitten er bataten onder? 
Er zitten bataten onder! 

Ze zijn wat lichter van kleur als op de voedzame klei en nog wat kleiner als in Rhoon. Nog even in de grond laten zitten dus, maar ik moet het weerbericht goed in de gaten houden ivm nachtvorst en natte voeten.
Zelf hadden we een paar weken terug aan de zijkant van de rug gegraven, maar niks gevonden. We moeten er dus bovenop zijn en dan de diepte in. 
 
Gert wou eigenlijk overal kijken, maar hij liet het bij twee plekken: dicht en dun blaren-dek. Bij hem staat het lof er veel dikker op. Bij ons schuiven ze volgend seizoen met de vruchtwisseling mee en krijgen ze een plek met meer zon en hogere ruggen. Het plekje onder de boom, kwam dit eerste jaar zo. Bij Gert staat een klein deel van het perceel in de schaduw.
Volgend jaar is het weer anders en weten we weer meer. Ik waardEER het enorm dat deze leermeester kwam kijken op onze tuin. #voedselfamilie

Voedselfamilie

Een tros bataten. Donderdag was het zo ver, Gert van Herk oogstte de eerste zoete bataten voor de Oogstmarkt. Drie kwartier ploeteren - zijn woorden - om bataten op te graven en twee kisten te vullen. De knollen zitten diep in de grond en voor hij überhaupt bij de grond kan moet hij door een dik dek lof of blaren oftewel loof of bladeren. Naar een handige manier om dat blad weg te krijgen is hij nog op zoek. Per plant zitten er vooralsnog 3-8 bataten aan, variërend in grootte. 14 juni plantte hij de 1600 plantjes op ruggen door op de knieën te schuifelen over de klei.
Gert kwam in de aanloop naar dit seizoen op het idee om speciaal voor de korte keten een gewas te telen waarmee hij zich onderscheidt en vernieuwend is in het Buytenland van Rhoon. Vooralsnog vindt hij het de moeite waard. 

En ik heb de eer om het prachtige resultaat op de Oogstmarkt te verkopen. Hij stuurde donderdag foto’s aan Gerda en mij. Op vrijdag is de primeur als een sprookje door onze betrokken en bevlogen Gerda, onze chef Rotterdamse Oogstmarkt, aangekondigd op social media. Zaterdag kwamen klanten speciaal voor de bataten naar mijn kraam. De grote verkopen het makkelijkst, maar ook de kleintjes bleken in trek. De bataten liggen er voor €2,50 per pond. Marktconform, maar vooral de prijs waard en inzichtelijk gemaakt als je nagaat wat het aan intensief handwerk kost voor een zoete bataat uit de Rhoonse klei in de kist ligt. 

Alle eer komt Gert toe, ik ben zijn trotse marktverkoper. Begin komende week komt hij bij ons op de tuin van Mens en Tuin in het Park kijken hoe het met onze bataten staat. 50 plantjes gingen op dezelfde dag als bij hem in Rhoon bij ons in Den Haag de grond - zand - in. Zo komen ware “voedselfamilies” tot stand.#korteketensprookje

Zoete bataat keukenpraat

Primeur! Vorige markt overhandigde Gert van Herk mij zijn allereerste 1,3 kilo zoete aardappels. Of ik ze wilde proeven om er achter te komen of ze wel smaken voor ze de markt op gaan. Wat doet een zoete bataat op Rhoonse klei? De teeltomstandigheden zijn anders dan in Spanje of Californië. 
Het was de oogst van 2 planten. Een opbrengst van 1,5 kilo per plant is mooi. De grootste knol woog 328 gram. Een week later had hij er al eentje van rond de pond. Die gaat hij zelf proeven. Voor de eerste nachtvorst of als ze te natte voeten krijgen, moeten de knollen de grond uit zijn. 

Mijn liefde voor groente en voor koken kwamen samen. Ik maakte een geweldig recept van Ottolenghi: zoete bataat, knoflook, rode peper, tijm, salie en oregano geroosterd in een siroop van sinaasappelsap, azijn, bruine suiker en angosturabitter. Ik zeg niet vaak over iets dat ik zelf gekookt heb, dat het eten is om je vingers bij af te likken. Mijn vaste proever was er ook zeer over te spreken en samen aten we bijna de hele braadslede leeg.

Ter vergelijking had ik een Spaanse bataat mee geroosterd, die naar mijn idee wat wateriger smaakte, maar dat kan ook komen omdat ik die voor de herkenbaarheid anders en wat groter (ronde plakjes) gesneden had. ‘Dus je bent niet objectief’ zei Gert lachend. Meer een kwestie van niet willen dan niet kunnen. Daarbij, ik heb pas wat met zoete bataat sinds Gert ze teelt. Vorig jaar had ik me al wel laten verleiden door de oranje apparaten uit De Waog in Limburg en ernaar gelonkt in de keuken van het Varken, maar die van Gert hebben mijn hart veroverd.
Een deel van de oogst heb ik gaar gekookt, om zonder verdere toevoeging te proeven. Niet zo spannend, maar dat is ook niet zoete bataat eigen. Om het af te maken, bakte ik een cake naar recept van Yvette van Boven met puree van zoete aardappel, stemgember en een glazuur van bruine boter en gembersiroop. Ik gebruikte Vreiloop eitjes van De Vossenburg. Zo werd het een Buytenland van Rhoon cake.

‘Smerig lekker’ zei Gert. Ik had hem cake mee gegeven voor hem en zijn gezin thuis. Hij zou op tijd terug zijn voor de koffie, nadat hij ‘s ochtends de groente naar de markt gebracht had. Na de markt gaf ik hem stukjes mee voor Adjan en Branka Vos van de eitjes. ‘Werkelijk overheerlijk’ kreeg ik terug.
Over 2 weken liggen misschien de eerste Rhoonse zoete bataten bij mij op de kraam op de Oogstmarkt. Een vaste klant, die bijna elke week eitjes komt kopen, zag me gister met de cake in de weer. Ik vertelde haar over de ingrediënten. Ze zei dat ze bataat erg lekker vindt en kijkt er nu al naar uit bataten bij mij te kunnen kopen.

B-ontdekking

Dit prachtige kistje vol kleur, geur & smaak van de tuin, ging gister naar restaurant Greens. Het gaf me een enorm voldaan gevoel. 
Toen ik vorige week terugkwam van een klein weekje vakantie, zag ik dat de radijsplanten volop zaaddoosjes hadden gevormd. Ik had de radijsjes, die het toch niet zo goed deden in de hitte, in eerste instantie voor de fijne witte en roze bloemetjes laten doorschieten. Maar ik wist dat de zaaddoosjes ook gegeten worden. Toen ik naast de radijzen stond, was de chef precies even op de tuin en liet ik een zaaddoosje proeven. Ze zei: ‘dat is waar we de tuin voor hebben’ en doopte het tot het tweede leven van de tuin, want dat ligt erin verscholen. 

Samen met één van onze vrijwilligers, die zelf kok is, oogstte ik dit kistje rijkdom. Onder andere 100 takjes dragon voor de gazpacho van bietjes. Hij vertelde tijdens het plukken van de boragebloemen, over het ziltige van de kiemplantjes (cress) van borage die zij in de keuken gebruiken. Hij besloot een klein blaadje van een plant te proeven. Ik deed mee. Hij dacht dat de kleine haartjes op de blaadjes misschien teveel in de kelen van gasten zouden kriebelen. Ik liep direct door naar de keuken om daar de mening te achterhalen: ‘die haartjes vind ik juist wel spannend.’ Hup plukken maar.
Weleens geproefd? Denk aan komkommer, oester, zeewier. 

Aan het eind van de werkdag kregen mijn collega en ik de gazpacho voor gezet om te proeven mét een blaadje borage. Love it!

Zonnestraal

Vanmorgen was ik om 8u op de tuin en scheen de laag staande zon glorieus over de gewassen, die schitterden van de dauwdruppeltjes. In vervoering ging ik groentes oogsten samen met mijn collega. We hebben volop oogst, maar restaurant Greens is tien dagen dicht. Deze week leveren we voor het eerst onze groentes aan bio-winkel De Zonnestraal een paar straten verderop. We zijn blij dat we toch afzet hebben. 

Het zijn geen grote hoeveelheden, maar zeker te veel om allemaal zelf op te eten. Zoals de prachtige basilicum die tijdens het snijden nog nat was van de dauw. In Nederland buiten basilicum telen, wil normaal niet. Maar met deze warme en droge zomer, staan de stelen er vol en groen bij.

Gedurende de ochtend moest ik denken aan mijn oma, die me altijd haar zonnestraaltje noemde. Ik ben niet het zonnigste licht op aarde (gegarandeerd wel als ik groentes oogst) maar wel de dochter van de zelfbenoemde zon in haar leven, haar zoon, mijn vader. Hij overleed op 37 jarige leeftijd, zo oud of jong als ik nu ben. Hij groeide op in Den Haag. Mijn oma is er altijd blijven wonen en werd 103. 
Toen hij nog kind was, liepen ze samen weleens vanaf de Archipelbuurt, waar ze woonden, naar het strand in Scheveningen. Door het Westbroekpark langs het Rosarium, de plek waar tegenover de tuin ligt. Soms wou ik dat ze nu konden zien in wat voor paradijsje ik terecht gekomen ben, dat ik ook nog mijn werk mag noemen. Hoe graag had mijn oma, als fervent groenteliefhebber, onze groentes hebben willen eten. 250 gram groentes per dag, ze heeft het uitgevonden. 

Covergirl!

‘Terwijl je de ene plukt, moet je al kijken waar de volgende hangt’. Daar dacht ik aan toen ik op de tweede zomerdag van dit jaar de eerste kapucijners plukte voor restaurant Greens. Dit kreeg ik mee van mijn stageboer Jan Weijsenfeld, tijdens mijn stage van 6 maanden op het tuinbouwbedrijf van therpapeutische leef- en werkgemeenschap De Vijfsprong in Vorden. 

Een dag voordat ik in het Westbroekpark de bescheiden kapucijnersbuit van 40 planten binnenhaalde, besprak ik met onze stagiaire het resultaat van haar stageopdracht. Ze had een aantal dagen met ons meegelopen en op haar eerste stagedag, 17 mei, kwam er een fotograaf van de Rabobank foto’s maken voor op de cover van het magazine "Dichterbij" van de regio Den Haag de voor leden van de bank. Bij publicatie lopen de temperaturen tegen de 30 graden en zijn die wollen trui en sjaal haast niet meer voor te stellen. 

19 juni 2006 schreef ik in mijn stage-dagboek, dat ik als opdracht moest bijhouden: ‘er moest 300 kilo geplukt worden. Ik zag nog niet gebeuren dat we genoeg zouden plukken, maar Jan deed er erg lichtzinnig over. Door de dag heen zijn alle rijen geplukt. ’s Middags hebben we een aantal rijen nagelopen die ’s ochtends al geplukt waren. Ik baalde over het onnauwkeurig plukken van mensen, we haalden er nog emmers af. We konden weer in de eerste rij beginnen, maar dat voelde als een gebed zonder einde. Ik vond het wel welletjes. Het was inmiddels 19:15 uur. We hebben de kisten op 10 kg afgewogen en er staat nu 230 kg in de schuur. Morgen de laatste 70 kg.’ 

25 juni: ‘Jan kwam langs en hij leerde me kapucijners plukken. Iemand had gezegd dat als je de kapucijners kan indrukken, de erwtjes nog niet ver genoeg zijn, maar het gaat puur om de dikte zei Jan. Dat plukte een stuk makkelijker.’ 

1 juli: ‘ze waren laaiend enthousiast en ze wees naar de kapucijners, sugar snaps en doperwtjes die van De Vijfsprong kwamen. Ze vonden het ontzettend leuk dat ik er was. Bij oma lagen sugar snaps in de koelkast en kapucijners op de keukentafel. Zo bizar de weg die ze afgaan. Van de handen die ze plukken, sorteren, in de auto van De Vijfsprong naar de groentekraam in Den Haag en bij oma in een tas in haar rollator. Ze houdt helemaal niet van kapucijners, maar nu had de vrouw van de groentekraam haar verteld dat ze ze langer moet koken.’ 

Maanden eerder in het vroege voorjaar, hadden we rij na rij peultjes, doperwten en kapucijners geplant, het werk dat ik op mijn allereerste stagedag deed. Die dag, was het precies 22 jaar nadat de eerste stappen voor De Vijfsprong gezet werden. 

5 april: ‘na de koffie ’s ochtends en de rest van de middag hebben we op het land aan de Van Lennepweg kapucijners geplant. Eén iemand legt de plantjes uit bij het al gemaakte plantgat en één iemand plant. Steeds drie plantjes per gaatje. Prima systeem! De fotograaf nam daar ook mooie plaatjes.’ Hij kwam die dag foto’s maken voor het kookboek van Odin “Vier de seizoenen”. Ik kwam paginagroot in het boek in het hoofdstuk “lente” en de foto hangt al jaren pontificaal naast de kassa van de Gimsel, de winkelketen van Odin, in Maastricht. 

Op Warmonderhof is de grond te zwaar voor licht en lucht minnende vlinderbloemigen. Ik kwam ze pas weer tegen in de zomer van 2009, direct na mijn afstuderen, op Moestuin Maarschalkerweerd in Utrecht, waar ik 6 jaar als invalkracht mocht buffelen. Daar staan minder kapucijners, doperwten en peultjes als op de Vijfsprong, maar genoeg om goed zoet mee te zijn. 

De kapucijners waren plukrijp toen ik daar aan mijn seizoensarbeid begon. Dus dat was direct fladderen tussen de prachtige diep paarse bloemen en lichtvoetig de met zoete erwtjes gevulde peulen plukken. 

Als de chef van Greens de tuin op loopt, stopt hij alles in zijn mond wat er groeit. Hij heeft heel wat kapucijners direct van de plant gesnoept, maar gelukkig heeft het gros de keuken gehaald. Al verdwenen ook daar een aantal van de ijverig door mij gedopte kapucijners zo in zijn mond. Een garantie dat ze overheerlijk zijn. Nu hangen er nog een paar handen vol, boffen voor de gasten die ze op het bord krijgen. Zo kort mogelijk koken is zijn en mijn devies. 

PIN = IN

HOERA voor de eerste pinbetaling! 

We konden niet meer achter blijven en Van Herk heeft er werk van gemaakt. De laatste maanden vroegen mensen exponentieel vaak of ze kunnen pinnen. Raakte het apparaatje ook nog een ruime week kwijt tussen Duitsland en Nederland, terwijl ik iedereen de pin al had beloofd. En dan kwam ik ook nog krap in wisselgeld te zitten. 

Maar we zijn zo ver! En mijn olijke buurman op de XL & XXL Oogstmarkt met de lekkerste gedroogde vruchten, noten en eigen geperste sappen had/nam de eer. Het is dan ook zijn bord dat ik voor houd.

Korteketensprookje

Als dingen samen komen. 

Vandaag werden er zoete aardappels geplant in Rhoon en in het Haagse Westbroekpark. 
Gert van Herk gaat het experiment aan met deze in Nederland vrij nieuwe teelt om de korte keten te bedienen. Hij plantte in zijn eentje en met de hand 1600 planten. De ruggen zijn grotendeels machinaal gereden. Mij bood hij een klein deel van zijn biologisch aangekochte plantgoed aan, het laatste dat überhaupt verkrijgbaar was.

De van oorsprong tropische zoete bataat kan niet tegen vorst en moet sowieso na Ijsheiligen (half mei) de grond in, maar het duurde nog langer voor de bestelde plantjes bij de plantenkweker gereed waren en ze bij Gert de grond in konden. Voor de eerste nachtvorst moeten ze de grond uit zijn. Dat levert nu een teeltseizoen op van ongeveer 3-3,5 maanden.
Gert zei dat de zoete bataten op/in ruggen moeten groeien en ik vroeg hem om de plantafstand. Mijn collega reed onderweg van huis naar werk een ommetje om de tray met plantjes te halen, onze stagiaire en een deelnemer schepten ondertussen ruggen en plantten uiteindelijk de 56 plantjes op 4 bedjes.

Ik stuurde Gert mijn foto’s, een beetje onzeker of ik het wel goed had uitgevoerd met die ruggen en hij stuurde mij later in de middag zijn foto’s.
Twee uitersten van bedrijven qua oppervlak, manier van werken en efficiëntie. Gert doet 13 hectare gangbare groenteteelt nagenoeg in zijn eentje en wij doen 800 m2 biodynamisch samen met mensen met afstand tot de arbeidsmarkt en vrijwilligers.
Maar bij beide gaat het om tuinbouw met zo’n duidelijk en direct teeltdoel en bestemming van de oogst. Bij Gert is het de lokale markt waaronder de Oogstmarkt en bij ons het naastgelegen restaurant Greens. 

Gert heeft gezegd dat hij een keer bij ons komt kijken als de drukte van het hoogseizoen voorbij is. Wat een eer, ik kijk er nu al naar uit! #korteketensprookje