Vlak na openingstijd met een geleende museumjaarkaart naar binnen. Een half uur later weer buiten staan, als de hordes mensen binnenstromen. Gratis toegang maakt het mij mogelijk om de schilderijen vluchtig te scannen en niet na 2 werken al uitgeput te zijn. In de zaal met de tijdelijke expositie met de Frick Collection uit New York hield ik het drie seconde uit. Ik word recalcitrant en krijg jeuk van die schijnbaar serene sfeer in de zaal en moeilijk minuten lang starende mensen. Die dingen roep ik net iets te hard, waardoor mensen geïrriteerd mijn richting opkijken en denken 'doe normaal kind'. Ja, ik ben een cultuurbarbaar.
Maar vandaag was ik in de gelegenheid om als 'Hagenees, urbanista en foodie' het Mauritshuis te bezoeken. Eigenlijk een must voor mijn integratie. Zeker nu het is gerenoveerd en ik er op mijn vaste route langs koffie hotspot "Home Town" op het Buitenhof en over het Binnenhof regelmatig langs fiets. En ja, ik heb uiteraard een blik geworpen op het "Meisje met de parel", was onder de indruk van de zalen die elk in een andere kleur behangen zijn, werd duizelig van het aantal schilderijen dat soms op een vierkante meter hangt en werd getroffen door het licht dat van veel schilderijen afknalt. Maar uiteindelijk zijn dit de schilderijen die mij de toegang tot kunst verlenen.
