Vanmorgen was ik om 8u op de tuin en scheen de laag staande zon glorieus over de gewassen, die schitterden van de dauwdruppeltjes. In vervoering ging ik groentes oogsten samen met mijn collega. We hebben volop oogst, maar restaurant Greens is tien dagen dicht. Deze week leveren we voor het eerst onze groentes aan bio-winkel De Zonnestraal een paar straten verderop. We zijn blij dat we toch afzet hebben.
Het zijn geen grote hoeveelheden, maar zeker te veel om allemaal zelf op te eten. Zoals de prachtige basilicum die tijdens het snijden nog nat was van de dauw. In Nederland buiten basilicum telen, wil normaal niet. Maar met deze warme en droge zomer, staan de stelen er vol en groen bij.
Gedurende de ochtend moest ik denken aan mijn oma, die me altijd haar zonnestraaltje noemde. Ik ben niet het zonnigste licht op aarde (gegarandeerd wel als ik groentes oogst) maar wel de dochter van de zelfbenoemde zon in haar leven, haar zoon, mijn vader. Hij overleed op 37 jarige leeftijd, zo oud of jong als ik nu ben. Hij groeide op in Den Haag. Mijn oma is er altijd blijven wonen en werd 103.
Toen hij nog kind was, liepen ze samen weleens vanaf de Archipelbuurt, waar ze woonden, naar het strand in Scheveningen. Door het Westbroekpark langs het Rosarium, de plek waar tegenover de tuin ligt. Soms wou ik dat ze nu konden zien in wat voor paradijsje ik terecht gekomen ben, dat ik ook nog mijn werk mag noemen. Hoe graag had mijn oma, als fervent groenteliefhebber, onze groentes hebben willen eten. 250 gram groentes per dag, ze heeft het uitgevonden.
