Er breekt een zonnetje door. Ik struin de tuin af naar eetbare bloemen die zo laat in het seizoen nog dapper bloeien. De keuken van Greens maak ik er blij mee. De wind blaast de laatste bladeren van de bomen. De bedden op de tuin zijn bedekt met een herfsttapijt. Er staan nog wat goudsbloemen te stralen. Ook vind ik een enkele bloemetje van het driekleurig viooltje en van komkommerkruid. Aan de bloei van de Oost-Indische kers en de Afrikaantjes is door de eerste nachtvorst een einde gekomen.
Ineens zoemt er een grote hommel om me heen. Het beestje strijkt neer op mijn paarsblauwe wollen vest, kruipt zelfs even in het zakje en hopt langs de goudkleurige knopen. Ik ben verbaasd dat deze hommel eind november nog een ronde vliegt. Is het een koningin die zich heeft volgegeten een veilig plekje zoekt om te overwinteren?
Het voelt als een ontmoeting als een dier even zo dichtbij komt. Een paar weken terug waren een vrijwilliger en een deelnemer in de regen op de tuin aan het werk. Het weer deerde ze niet, in tegendeel. Plotseling kwam er een donzig roodborstje bij ze zitten. Het diertje vloog niet weg en hupte onverstoord over de pas gewiede grond. In het voorjaar hadden we een nestje roodborstjes achter ons huisje op de tuin. Zou het een jong vogeltje van die leg geweest zijn?
