Omzwervingen - Nederland ontmoet Scandinavië en vice versa.

Vlak voor zomer 2012 zag ik Tres Hombres voor het eerst en wist ik dat ik mee wilde op dat schip. 

Zonder CO2 uitstoot zeilt het voedingsmiddelen en drank fair trade de wereld over. Zaken waar ik zwaar affiniteit mee heb.

De cacaobonen worden in Amsterdam verwerkt door de The Chocolate Makers, de enige chocola die ik nog eet.

De oceaan wil ik al lang een keer varend over, maar een "oefentrip" tweede helft oktober 2013 van Den Helder naar Noorwegen leek me een verstandig idee. 

Een indruk door wat ik er eerder over schreef.

'Ik denk dat het nacht was. Het schip stuiterde en kletterde neer op de golven. Continu krakend hout en klotsend kolkend water. Af en toe geschreeuw of een kreet. 

Ik lag al uren en uren slap in mijn bovenbed. Me aan de rand vast klemmend om er niet een tweede keer uit te donderen. Twee mannen gingen verkleumd en doorweekt liggen na hun doorwaakte monsterwacht. Nog een dropje en dan slapen, voor zo lang als ze niet weer aan dek nodig waren. Een van de twee zette muziek op. Toen dit nummer ("Society" Eddy Vedder uit Soundtreck "In to the wild") ineens door de ruimte klonk, hield ik het niet droog. 

Vanochtend in alle vroegte met het Noorse land in zicht, verdween mijn zeeziekte op slag.' Vervolgens mocht ik bij elke overstag in het fjord aan een lijn trekken. Toen vond ik het alles, maar als ik aan het roer zit van een klein zeilbootje, voel ik controle en me in mijn element. Eind zomer 2012, veel te lang geleden, voor het laatst met een randmeer op de Friese meren en frambozentaart als proviand. 

Scherp aan de wind is mijn favoriete koers, de boot zo schuin mogelijk. "Niet zo schuin" klonk dan weleens. 

Krap een jaar na de vaart naar Noorwegen, sprak ik een in Den Haag opgegroeide zeilrot. Hij was eerste maat tijdens die stormachtige trip en had zich geen moment onveilig gevoeld. Hij vertelde over goed zeemanschap en het inschatten van risico en was zelf toe aan nieuw avontuur te muilezel over land naar Azië.

Ik trok na 100 uur op het water met zeebenen naar het Noorse platteland om op bezoek te gaan bij een bevriend stel, die elkaar kennen en die ik ken van Moestuin Maarschalkerweerd in Utrecht. 

Ze waren bezig met het opzetten van een permacultuurtuin. Indrukwekkend om te zien wat ze in het korte noordelijke seizoen al van de grond gekregen hadden. 

Inmiddels draaien ze hun eerste seizoen op zelfpluk Tuinderij De Groenteboer in het Groene Hart. 

Ter inzage gaf ik ze maandag 20/4/14 mijn Warmonderhof Eindwerkstuk, waarin ik het opzetten van een zelfoogsttuin in Almere beschrijf. Met de kok en ontwerper/bouwer van Buurtkantine Het Lachende Varken bezocht ik ze om te brainstormen  over etentjes gekookt met groente van en gegeten op de Tuinderij. We lunchen aan de rand van hun landje met brood, Noorse kaas en net gesneden spinazie uit de kas. De ontwerper vertelt dat hij in de onderzeeloods heeft mee gebouwd aan de tentoonstelling over de bombardementen op Rotterdam. Een paar dagen eerder kocht een dame spinazie bij me op de markt en zegt: "als ik spinazie eet, moet ik altijd aan mijn oma denken. Het was het laatste wat ze aten op de dag van het bombardement."

Het Lachende Varken poste vorig najaar een oproep voor lokaal geteelde groente om te gebruiken in de keuken van het restaurant. De tuinders van de Groenteboer reageerden als potentiële leveranciers. Het Lachende Varken poste vervolgens een oproep voor koks. Een Groenteboer-tuinder tipte mij deze vacature. Koks hadden ze al gevonden, maar omdat ik Warmonderhof gedaan had, vonden ze het toch leuk als ik kwam praten. 

Inmiddels werk ik er assistent/aspirant-kok op vrijwillige basis en heb ik het dessert bedacht voor het menu van 24 & 25 april. Ik zat er zelf al als optie aan te denken, maar de kok stelde het zelf voor toen we op de Tuinderij waren.

In Stavanger bezochten de twee koks en de eerste maat van Tres Hombres kaasboeren daar in de buurt met een Noor, actief voor slow food Noorwegen, als gids. Ik kreeg het mee via facebook en voegde hem als vriend toe, een slow food connectie in het Noorden leek me wel op z'n plek. Op facebook zag ik dat hij in Rotterdam is om de markthal te zien, precies als de eerste Rotterdamse Oogstmarkt in West plaats vindt. Ik nodigde hem op de markt uit, waar hij me een stuk kaas geeft. Bij navraag inderdaad van een boer, waar hij de bemanning mee naar toe nam.

Hij schenkt me ook een stukje bruine geitenkaas en vertelt dat het een Noors presidium is. Eerder in de week zag ik zijn fb-post dat het presidium bij de BBC op de radio was. De kok van het Lachende Varken vertelt aan tafel bij de tuinderij, dat ze het weleens zelf gemaakt heeft.

Ik geef hem het pakket koekjes, dat hij een paar dagen voor onze ontmoeting via Facebook bestelde. Trots dat Zeghetmetkoek meertalig gaat en de koekjes de grens over gaan. 

1 doosje is voor de auteur van Het Nederlands Bakboek.

I felt honoured and a bit excited to bake cookies for Gaitri Pagrach-Chandra, author of "Het Nederlands Bakboek". I quote her, thankful: "NL - Gisteren kreeg ik bezoek van een oude vriend en hij bracht deze koekjes mee. Met met mijn naam erop! Hij had ze besteld bij Mijke van Zeg het met Koek. Mijke, ze zijn heerlijk!
EN - An old friend came to visit yesterday and he brought these cookies - with my name on them! Specially ordered from Mijke, who runs a personalised cookie business, among other things. Delicious!" 

1 flight-proof doosje met koekjes is voor zijn collega's op kantoor in het dorp waar hij woont: "Sandnes damn it". Hij schreef op facebook: "Lokal mat fra Nederland. Økologiske småkaker. Having some wonderful personalized and organic shortbread cookies with thanks to my lovely friend Mijke. You should Zeg het met Koek."
Om het geheel af te maken koop ik bij mijn kraam-buren boekweithoning uit Scandinavië.